Łk 9, 1-6
Grono Dwunastu idzie za Jezusem, towarzyszy Mu, a teraz ma udział w pełni Jego władzy. To uposażenie jest im potrzebne, bo ich zadaniem nie będzie przekazywanie własnych „mrzonek o Mesjaszu”, ale będą mieli udział w autentycznej misji swojego Mistrza. Chrystus zanim pośle swoich uczniów odpowiednio ich przygotował. Bez mocy, którą otrzymali, ich zadanie byłoby niemożliwe do wypełnienia. Chrystus dzieli się z nimi własną mocą, którą został napełniony już na początku misji. Zauważamy pewien schemat: wysyłam – daję. Jezus jako dobry pedagog nie tylko dał Apostołom odpowiednio dużo czasu, by poznali Jego naukę i sposób działania, ale nadto udzielił im wszystkich potrzebnych darów, aby mogli wypełnić nałożone na nich zadania. Posłani mają siłę, aby leczyć choroby i moc, aby dokonywać egzorcyzmów.
Łk 8, 19-21
Prawdziwa przyjaźń z Jezusem wyraża się w sposobie życia: wyraża się w dobroci serca, pokorze, łagodności i miłosierdziu, w umiłowaniu sprawiedliwości i prawdy, w szczerym i uczciwym zaangażowaniu na rzecz pokoju i pojednania.
Moglibyśmy powiedzieć, że jest to «dowód tożsamości», który nas uwierzytelnia jako Jego autentycznych «przyjaciół»; to jest «paszport», który pozwoli nam wejść do życia wiecznego.
Benedykt XVI
Ef 4, 1-7, 11-13; Mt 9, 9-13
Nasze życie nie jest przypadkiem, lecz misją, powołaniem. Bóg przewidział już dobre czyny, które mamy pełnić (por. Ef 2,10). Naszym zadaniem jest jedynie rozpoznać na jakiej drodze mamy zrealizować Boży plan wobec nas.
Mateusz był celnikiem. Dla niego wszystko było jasne. Związał się z pieniędzmi. Pobierał podatki, z góry miał wypłacać rzymskiemu okupantowi należny haracz, później zaś zależało już od jego sprytu i zuchwalstwa, ile wpłynie do jego osobistej kasy. W społeczeństwie jako celnik nie cieszył się dobrą sławą. Ludzie wiedzieli, że ta kasta żyje kosztem innych. Człowiek przyzwyczaja się do mamony. Często zdarza się, że poświęca jej najwięcej czasu i sił. Myśl o zarobkowaniu wypełnia powoli całe wnętrze człowieka. Nic więc dziwnego, że pieniądz staje się konkurencyjną wobec Boga mocą, która pragnie nami zawładnąć (por. Mt 6,24).
Jesteśmy świadkami kolejnego kroku milowego w życiu Prowincji pw. Maryi, Matki Bożej Pięknej Miłości w Indiach. 8 września 2020 została erygowana druga wspólnota Sióstr Misjonarek Pallotynek w Bagbasa, diecezja Agartala, stanie Tripura. Nowa misja położona jest około 150 km od Twichakma, gdzie dwa lata temu powstała nasza pierwsza wspólnota pallotyńska. Trzy siostry: s. Inacinha Fernandes, s. Bimla Barla i s. Tarcila Kerketta, zostały posłane do pracy apostolskiej w szkolnictwie i duszpasterstwie, które podejmują we współpracy z Księżmi ze Zgromadzenia Krzyża Świętego.
KIELICH ŚWIĘTEJ POSŁUGI
Kielich zarezerwowany dla świętej posługi
Stał ukryty na zakurzonej półce.
Lata upłynęły od czasu
Gdy był w użyciu jako naczynie wypełnione darem Bożej łaski.
A jednak przechował w sobie bogatą historię pewnej przygody:
Samotny misjonarz, wędrujący pośród
Imponujących wzgórz Wirginii Zachodniej -
Często konno - w minionym
Czasie zanim technologia zapanowała nad
Teraz skamieniałym światem bezlitosnych
Zysków i strat. - Relikt wczorajszej
Historii niemal starożytnej, dziś już dawno zapomniany.
(West Virginia)
Lipiec/Sierpień 2020
Rzym
Dear Brothers and Sisters in the family of St. Vincent Pallotti, dear Friends
A grateful heart is a thankful heart, is a joyful heart!
With these words I wish to express my joy and gratitude to you for the many wishes, cards, letters and gifts that I have received on the occasion of my Feastday. Thank you for your prayers, support, words of encouragement and every sign of love and friendship. I am truly strengthened by your faith, unity, spiritual and physical presence.
September 3rd was indeed a beautiful day with many joyful surprises. It will surely remain in my heart. Thank you.
Sr. Izabela Świerad SAC
▪ Papież Franciszek ponownie zaapelował do wszystkich chrześcijan o dialog na temat kształtowania przyszłości naszej planety. Uwzględniając to wezwanie, w Rzymie przewodniczący Rady Europejskiej Konferencji Biskupów (CCEE) i Konferencji Kościołów Europejskich (CEC) zaprosili wiernych do udziału w obchodach Czasu dla Stworzenia w dniach od 1 września do 4 października. Obchodzony jest on pod hasłem Jubileusz dla Ziemi, właśnie w tym roku, który przypada na pięćdziesiątą rocznicę ustanowienia Dnia Ziemi. W Piśmie Świętym Jubileusz jest świętym czasem pamięci, powrotu, odpoczynku, odnowy i radości.
Pierwsze czytanie: Iz 55,6-9
Psalm: Ps 145
Drugie czytanie: Flp 1,20c-24.27a
Ewangelia: Mt 20,1-16a
Wszyscy byliśmy bezczynni
Kolejno najmowani robotnicy pracowali od coraz późniejszych godzin, jednak dostali tę samą nagrodę. Jezus opowiedział tę przypowieść prawdopodobnie pod koniec swej działalności, kiedy stało się jasne, że wybrany naród zostanie wzbogacony o pogan, a nawet ostatnich grzeszników.Widział zgorszenie swych rodaków, gdy otaczał się ludźmi dotychczas żyjącymi z dala od Tory: celnikami, grzesznikami. Ostatni stali się pierwszymi w Jego sercu.
Siewca wyszedł siać ziarno. (Łk 8, 4-15)
Słyszeliśmy tę przypowieść już tak wiele razy, że prawdopodobnie znamy ją na pamięć. Może wielokrotnie zastanawialiśmy się, jaką jesteśmy glebą i czy ziarno wiary znajduje w nas dobre warunki. Czy jednak zastanawialiśmy się również nad osobą siewcy? Oto rozrzuca on swoje ziarno wszędzie, gdzie popadnie: między ciernie, na skały, na drogę. Ma szczęście, że przynajmniej co któreś pada na żyzną ziemię! A co takiego zasiewa? Słowo Boże. Jezus nie zgromił siewcy za rozrzutność. Nie miał do niego pretensji o to, że część drogocennego ziarna padła w nieodpowiednie miejsce. Wydawał się zadowolony z tego, w jaki sposób ziarno zostało zasiane i gdzie padło. Ewidentnie najważniejsze było dla Niego to, żeby ziarno w ogóle zostało zasiane.
Łk 2, 41-52
Dziś przypada święto św. Stanisława Kostki, zakonnika, patrona Polski, którego cechowało szczególne nabożeństwo dla Maryi. To właśnie temu świętemu przypisuje się zwycięstwo Polski w bitwie pod Chocimiem w 1621 r.
Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny. Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.
Łk 7,36-50
Epizod opowiedziany w Ewangelii obrazuje nam pewną wizję odmienną od zasad moralności. Moralność posiadająca wpływ na sumienie współbiesiadujących faryzeuszy jest poniekąd jednostronna. Uważają przecież, że źródłem moralności jest Bóg, oni zaś jako sprawiedliwi są Jego świadkami i obrońcami, z tych samych racji grzesznicy są wyłączeni i nieczyści. „Gdyby on był prorokiem - mówił do siebie jeden z owych sprawiedliwych - wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą” (Łk 7, 39).
Twitter Papieża Franciszka
Watykan
Jubileusz kanonizacji
ZAK
Medytacje
* Zasady życia *
"Różnorodność kulturowego i narodowego pochodzenia, wieku, usposobienia, talentów i uzdolnień jest naszym bogactwem. Chociaż we wspólnocie wykonujemy różne zadania, jednoczy nas to samo powołanie do naśladowania Jezusa i wspólna, zlecona przez Pallottiego misja".(ZŻ, 91)
________________
"Centrum naszego osobistego i wspólnotowego życia jest Jezus Chrystus Apostoł Ojca Przedwiecznego. Powierzona przez Niego misja ukierunkowuje nasze myślenie, naszą duchowość, modlitwę, działanie i cierpienie". (ZŻ, 19)
________________
"Jako wspólnota uczniów zbieramy się wokół Chrystusa Apostoła Ojca Przedwiecznego. Tak jak uczniowie chcemy żyć razem z Jezusem. On nas będzie posyłał, a gdy wrócimy, w Jego świetle sprawdzać będziemy naszą działalność". (ZŻ, 88)
________________
"Naszym szczególnym pallotyńskim charyzmatem jest przyczynianie się do wzrostu wiary i miłości u ludzi świeckich, budzenie świadomości ich apostolskiego powołania i współpraca z nimi w apostolskim posłannictwie". (ZŻ, 21)
________________
"Nasze wzajemne stosunki winny być nacechowane miłością, która wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i ufa; miłością, która nie unosi się pychą, nie zazdrości i nie rani, która nie rozgorycza się i nie pamięta złego; miłością, która się nie zniechęca, lecz pozostaje przyjazna i cierpliwa; miłością, która potrafi się współweselić i współcierpieć z innymi. W dążeniu do takiej miłości powinnyśmy się wzajemnie zachęcać i wspierać". (ZŻ, 90)