Mk 2, 1-12
Tłoczność.
Tłoczno w Kafarnaum. Tłoczno robi się tam, gdzie ludzie słyszą, że coś się dzieje. Wtedy zbierają się tłumy i to tak wielkie, że nawet przed drzwiami nie ma miejsca. W przypadku ewangelicznego spotkania ludzie wiedzą kto przebywa w domu i słuchają tego, co On do nich mówi, słuchają nauki. Niestety tłoczność dziś jawi się w wielu przypadkach jako reakcja łańcuchowa bezmyślności. Trochę jak stanie w kolejce w czasach komuny. Staję, bo stoją ludzie, a za czym czy po co to nie wiem, dojdę do lady to się dowiem.
Też dostrzec można inny objaw tłoku, a mianowicie przyciąga sensacja (albo duże prawdopodobieństwo jakiegoś skandalu) i jeszcze by ktoś powiedział to, co chcę usłyszeć i w domyśle pozwolił na to, co chcę robić, a autorytet np. Bożych przykazań się temu sprzeciwia. Nawet jeśli zrobi się tłoczno w kościele to warto zadać sobie trud i zapytać z jakiego powodu i rozglądać się za owocami we mnie i we wspólnocie. Bo kiedy to tylko jednorazowy zryw, bo przyjechał ktoś znany i trochę kontrowersyjny (nawet w dobrym tego słowa znaczeniu) to podobne to do obejrzenia filmu w kinie w roli widza, a nie uczestnika.
Mk 1, 40-45
Wyjść z jaskini
Trędowaci byli wypędzani ze społeczności - z wioski, z miasta - i zamieszkiwali pieczary i jaskinie na odludziu. Czasami ginęli od razu, czasem żyli długo w nędzy i upokorzeniu. Wyjść na drogę - oznaczało dodatkowe ryzyko i wymagało odwagi. Czasem trędowaty miał takie szczęście, jak dzisiaj opowiedziała Ewangelia. Ale to nie tylko wydarzenie z tamtej drogi Jezusa, to jest ważna nauka dla zbawienia wszystkich, których życie odeszło z dróg powszechnie uznanych. Zdarza się, że wydarzenie rodzinne, że zły czas, że los ponad siły, że wiele innych, własnych tajemnic odsunie nas z drogi, na której świeci słońce satysfakcji.
Mk 1,29-39
Działanie i modlitwa
Dlaczego się modlił? On, który jest Bogiem, nie potrzebował przecież żadnego pouczenia od Ojca. A jednak, gdy brakowało Mu czasu, wolał poświęcić godziny snu, niż zaniedbać spotkanie z Ojcem.
Mk 1,21-28
Gdy Jezus po raz pierwszy zabrał głos w synagodze w Kafarnaum, ludzie zareagowali bardzo dramatycznie: „Zdumiewali się Jego nauką: uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie jak uczeni w Piśmie. Był właśnie w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego…” Jezus tak mówi o Bogu, że ludzi to szokuje. Nikogo nie pozostawia obojętnym. Jego słowa prowokują również duchy nieczyste, które wychodzą wówczas z ukrycia. Gdy Jezus mówi, człowiek odkrywa prawdę o sobie. Staje w prawdzie.
Mk 1, 14-20
Opis powołania pierwszych uczniów zawiera cztery ważne słowa. Jezus głosił Ewangelię, czyli proklamował dobrą nowinę o królestwie Bożym. Drugim słowem jest Ewangelia, to znaczy dobra nowina. Głoszenie jej jest zadaniem powołanych. A jest to nowina o Bożej obietnicy, o prawdzie, o nadziei, o zbawieniu i nieśmiertelności.
Presentation of Christ at the temple (left) and the baptism of Christ by John the Baptist, assisted by an angel (right). Detail of carved and painted wooden doors, c.1065, now displayed at the west end of the south aisle. St. Maria im Kapitol, Cologne, Germany. Photo by David Joyal
„Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego, w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: «Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie»” (Łk 3, 21 nn).
Nie jest to chrzest sakramentalny, który gładzi grzech pierworodny i grzechy uczynkowe. Jezus nie potrzebował takiego chrztu, ponieważ poczęty z Ducha Świętego (Łk 1,31 ns) był od momentu poczęcia Święty i Niewinny (Łk 1, 38). Chrzest sakramentalny Jezus ustanowił dopiero po swoim zmartwychwstaniu (Mk 16, 16; Mt 28, 19). Chrzest św. Jana Chrzciciela należał do obmyć rytualnych rozpowszechnionych wśród Żydów, miał jednak swoją specyfikę: był dostępny dla wszystkich, którzy gromadzili się wokół św. Jana; łączył się z wezwaniem do pokuty i nawrócenia; był zapowiedzią i figurą chrztu mesjańskiego, który dokonuje się w Duchu i ogniu (Mt 3, 6-12; 21, 25; Łk 7, 29; J 1, 25-33).
1 J 5, 14-21; J 3, 22-30
Jezus a Jan Chrzciciel
Jezus i Jego uczniowie udali się do ziemi judzkiej. Tam z nimi przebywał i udzielał chrztu. Także i Jan był w Ainon, w pobliżu Salim, udzielając chrztu, ponieważ było tam wiele wody. I przychodzili tam ludzie i przyjmowali chrzest. Bo jeszcze nie wtrącono Jana do więzienia. A powstał spór między uczniami Jana a pewnym Żydem w sprawie oczyszczenia. Przyszli więc do Jana i powiedzieli do niego: "Nauczycielu, oto Ten, który był z tobą po drugiej stronie Jordanu i o którym ty wydałeś świadectwo, teraz udziela chrztu i wszyscy idą do Niego". Na to Jan odrzekł: "Człowiek nie może otrzymać niczego, co by mu nie było dane z nieba. Wy sami jesteście mi świadkami, że powiedziałem: Ja nie jestem Mesjaszem, ale zostałem przed Nim posłany. Ten kto ma oblubienicę, jest oblubieńcem; a przyjaciel oblubieńca, który stoi i słucha go, doznaje najwyższej radości na głos oblubieńca. Ta zaś moja radość doszła do szczytu. Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał". J 3, 22-30
Wcale nie potrzebujemy być kimś innym niż jesteśmy. Sama świadomość, że nie jest się Bogiem, uświadamia nam, że to nie od nas zależy, czy jest dzień, czy noc. To samo dotyczy w jakimś sensie naszego stanu duchowego, emocjonalnego, fizycznego, a nawet ekonomicznego w jakim się obecnie znajdujemy. Chociaż tu akurat mamy też i wiele do powiedzenia…
6 stycznia 2019 r. wspólnoty domu generalnego i prokury z radością i wdzięcznością świętowały Uroczystość Objawienia Pańskiego. Tradycyjnie odbyło się błogosławieństwo naszych domów oraz błogosławieństwo nowej repliki figury Bambino Gesu Pallottiego, a następnie uroczyste Nieszpory i agapa.
1 J 5, 5-13; Łk 5, 12-16
Gdy Jezus przebywał w jednym z miast, zjawił się człowiek cały pokryty trądem. Gdy ujrzał Jezusa, upadł na twarz i prosił Go: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić”. Jezus wyciągnął rękę i dotknął go, mówiąc: „Chcę, bądź oczyszczony”. I natychmiast trąd z niego ustąpił. A On mu przykazał, żeby nikomu nie mówił: „Ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż na ofiarę za swe oczyszczenie, jak przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich”. Lecz tym szerzej rozchodziła się Jego sława, a liczne tłumy zbierały się, aby Go słuchać i znaleźć uzdrowienie ze swych niedomagań. On jednak usuwał się na miejsce pustynne i modlił się. (Łk 5,12-16)
Trędowaty przywrócony do życia w społeczeństwie
Czy człowiek potrafi zawierzyć istnieniu bezwarunkowej miłości Bożej, gdy większość tego, czego doświadczył lub całe jego doświadczenie to pokrewieństwo miłości: strach, nienawiść, przemoc i nadużycie? Nie zostaliśmy skazani na bycie ofiarami! Nadal jest w nas - ukryta, jak może się wydawać - możliwość wyboru miłości.
1 J 4, 19-21. 5, 1-4; Łk 4, 14-22a
Jego przykazania
Uważasz, że przykazania ograniczają twoją wolność. Tymczasem On właśnie otwiera drogę do wolności.
Niekiedy wydają się one ciężarem nie do uniesienia. Tymczasem On właśnie zdejmuje ciężar z twoich ramion.
Twitter Papieża Franciszka
Watykan
Jubileusz kanonizacji
ZAK
Medytacje
* Zasady życia *
"Różnorodność kulturowego i narodowego pochodzenia, wieku, usposobienia, talentów i uzdolnień jest naszym bogactwem. Chociaż we wspólnocie wykonujemy różne zadania, jednoczy nas to samo powołanie do naśladowania Jezusa i wspólna, zlecona przez Pallottiego misja".(ZŻ, 91)
________________
"Centrum naszego osobistego i wspólnotowego życia jest Jezus Chrystus Apostoł Ojca Przedwiecznego. Powierzona przez Niego misja ukierunkowuje nasze myślenie, naszą duchowość, modlitwę, działanie i cierpienie". (ZŻ, 19)
________________
"Jako wspólnota uczniów zbieramy się wokół Chrystusa Apostoła Ojca Przedwiecznego. Tak jak uczniowie chcemy żyć razem z Jezusem. On nas będzie posyłał, a gdy wrócimy, w Jego świetle sprawdzać będziemy naszą działalność". (ZŻ, 88)
________________
"Naszym szczególnym pallotyńskim charyzmatem jest przyczynianie się do wzrostu wiary i miłości u ludzi świeckich, budzenie świadomości ich apostolskiego powołania i współpraca z nimi w apostolskim posłannictwie". (ZŻ, 21)
________________
"Nasze wzajemne stosunki winny być nacechowane miłością, która wszystko znosi, wszystkiemu wierzy i ufa; miłością, która nie unosi się pychą, nie zazdrości i nie rani, która nie rozgorycza się i nie pamięta złego; miłością, która się nie zniechęca, lecz pozostaje przyjazna i cierpliwa; miłością, która potrafi się współweselić i współcierpieć z innymi. W dążeniu do takiej miłości powinnyśmy się wzajemnie zachęcać i wspierać". (ZŻ, 90)