Dn 12,1-3; Hbr 10,11-14.18; Mk 13,24-32

Nie przegap siebie

Czuwanie, do którego wzywa Jezus, wyraża się w tym, by bacznie obserwować własne pokusy i je uprzedzać, wyznając Bogu.

Jesteśmy jak odźwierni, czuwający przy drzwiach na powrót swego Pana. Nie wiemy ani kiedy, ani w kim przyjdzie. Przychodzi o północy jako Oblubieniec, i obyśmy wtedy nie byli głupimi pannami. Przychodzi rankiem, jak do czuwającej Magdaleny, i obyśmy mieli jej wolę nieutracenia Jego miłości, nawet jeśli po ulicach będą biegać naśladowcy Sartre’a, wypisujący na murach: Bóg umarł. Przychodzi wieczorem na drogach do Emaus i oby była w nas wtedy chęć do słuchania słowa Bożego. Oby nie było w nas tego rodzaju czuwania, które przeżył Piotr w czasie piania kogutów. Zamiast być odźwiernym z kluczami Królestwa, wyszedł z gorzkim płaczem indagowany przez odźwierną Kajfasza.

Łk 18, 1-8

Jaką wiarę znajdzie?

Gdy próbujemy odpowiedzieć na pytanie o wiarę przeważnie zaczynamy od porównań. Wychodząc od ziarnka gorczycy, przez przenoszenie gór, dochodzimy do herosów. Stają nam przed oczami wielcy święci i mistycy, filary Kościoła, czy będący dla nas niedoścignionym wzorem zwykli ludzie. W takim kontekście bardzo łatwo dochodzimy do wniosku, że nasza wiara jest słaba, krucha i mizerna. Na ile jest to wniosek uprawniony?

W dniach od 1-31 października 2018 r. odbyła się Wizytacja Generalna w Polskiej Prowincji. Hasłem wizytacji były słowa wyjęte z listu św. Pawła do Tymoteusza Nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości i trzeźwego myślenia (2 Tm 1, 7). Delegatki Przełożonej Generalnej odwiedziły wszystkie wspólnoty w Polsce. Siostry przemierzały drogi polskiej ziemi wśród malowniczej jesieni. Wizytacja upłynęła pod znakiem otwartości, zaufania, radości ze spotkania i wzajemnego dzielenia się doświadczeniem wiary i bogactwem życia konsekrowanego. Piękna liturgia była sercem wizytacyjnej drogi w poszukiwaniu świętości i ścieżek rozwoju Prowincji.

Łk 17:26-37

Przed odejściem i pojmaniem przez żołnierzy, Jezus uczy i daje wskazówki co mają robić jego uczniowie. Mają być przede wszystkim wyczuleni na znaki, wydarzenia, ale też i ludzi, którzy będą przy nich. Dotyczy to wszystkich pokoleń, a nie tylko ich samych. Brak czujności bowiem sprowadzi na nich nieszczęście, które spotkało pokolenie Noego i Lota. A wiemy, że wydarzenia im towarzyszące nie były łatwe do przeżycia…

Łk 17:11-19

Pewnie mogę zobaczyć siebie w postaci jednego z trędowatych napotkanych przez Jezusa. Przecież i ja - nie raz i nie dwa - prosiłem Go o wspaniałomyślną interwencję. Również i ja zostałem uzdrowiony, więc to, że żyję, zawdzięczam Jego miłosierdziu. A co dzieje się później? Czy mogę dostrzec siebie w tym jednym, który uzdrowiony powrócił i umiał podziękować? Właśnie. Jego postawa jest dobrą okazją do zastanowienia się i zweryfikowania, czy w moim postępowaniu uznaję potrzebę i powinność okazania wdzięczności, czy doznane dobrodziejstwo, okazana pomoc skłania mnie do szczerego podziękowania.

Jezus zapytany przez faryzeuszów, kiedy przyjdzie królestwo Boże, odpowiedział im: „Królestwo Boże nie przyjdzie dostrzegalnie; i nie powiedzą: "Oto tu jest" albo: "tam". Oto bowiem królestwo Boże jest pośród was”. Do uczniów zaś rzekł: „Przyjdzie czas, kiedy zapragniecie ujrzeć choćby jeden z dni Syna Człowieczego, a nie zobaczycie. Powiedzą wam: "Oto tam" lub: "oto tu". Nie chodźcie tam i nie biegnijcie za nimi. Bo jak błyskawica, gdy zabłyśnie, świeci od jednego krańca widnokręgu aż do drugiego, tak będzie z Synem Człowieczym w dniu Jego. Wpierw jednak musi wiele wycierpieć i być odrzuconym przez to pokolenie”. Łk 17,20-25

Czy chcielibyście zobaczyć na własne oczy jakiś cud? Na przykład twój sąsiad, który jest głuchy, prosi cię, byś zaprowadził go na nabożeństwo o uzdrowienie do twojej parafii, które odbędzie dzisiaj wieczorem. Wracacie z nabożeństwa i sąsiad cały szczęśliwy, bo po latach głuchoty zaczął słyszeć. Zaręczam ci, że przyszłaby ci myśl: „a może on nie był głuchy, może tylko udawał?”.

Łk 17:1-6

„Uważajcie na siebie!” - to groźne napomnienie Jezus kieruje dzisiaj do swoich uczniów. Słyszymy wskazania dotyczące życia braterskiego, które staje się miejscem zgorszenia i kontrastów. Te sytuacje - o czym wprost mówi Pan - są jednak nieuniknione! Ale jeżeli słabość okazuje się drogą człowieka, to czujne zwracanie uwagi na siebie i niestrudzone przyjmowanie brata stają się wyrazem postawy, że Bóg jest na pierwszym miejscu. Na tym polega wybór, aby Mu służyć.