Dz 14,21-27; Ap 21,1-5a; J 13,31-33a.34.35

„Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego” (por. Mt 22, 37-39). Zaczynam doświadczać tego, że bezwarunkowe, całkowite umiłowanie Boga umożliwia bardzo wyraźną, żywą i skupioną miłość do bliźniego. To, co często nazywam miłością do bliźniego, zbyt często okazuje się cząstkową czy chwilową skłonnością, która zwykle jest bardzo niestała i nie trwa długo. Dopiero wtedy jednak, kiedy na pierwszym planie stawiam miłość do Boga, rozkwitnąć może prawdziwa miłość do bliźniego. Dwie dalsze myśli mogą to lepiej wyjaśnić. Po pierwsze, w miłości do Boga odkrywam samego siebie w nowy sposób. (...)

J 14, 7-14

We wczorajszej Ewangelii spotkaliśmy – podobnie jak dziś – sytuację, w której uczeń Chrystusa wyraża swoje trudności. O ile wczoraj Tomasz otrzymał jasne wytłumaczenie swojego problemu, o tyle dzisiaj Filip dostaje delikatną naganę: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś? Kto Mnie widzi, widzi także i Ojca. Dlaczego więc mówisz: ‘Pokaż nam Ojca’? Czy nie wierzysz, że Ja jestem w Ojcu, a Ojciec we Mnie?”. Słowa Jezusa przypominają trochę wyrzut wobec Nikodema: „no takie rzeczy powinieneś wiedzieć!”.

Dz 13, 26-33; J 14, 1-6

Punkt drogi

Zdobywanie szczytów górskich to pasja niektórych. Idziesz, umieszczasz flagę na zdobytym szczycie i dalej. Wyznaczamy sobie cele do osiągnięcia. Zdobywamy i dalej, i jeszcze jeden. Czy mamy punkt, który będzie zwieńczeniem, ukoronowaniem szlaku?  Bo tych pośrednich jest wiele, a wiadomo, że pośredni cel nie będzie i być nie może głównym. Nikt nie twierdzi, że te pośrednie muszą być zawsze złe. Wierzę, że gdy podstawowy cel jest dobry i prawy to będziemy umieli wybierać te pośrednie, które mają pomóc w osiągnięciu głównego. Gdy wybieram się w długą wędrówkę to trzeba mi znać trasę, zaopatrzyć się w mapy i w lekki ekwipunek. Zaplanować należy miejsca postoju, bo w jednym kawałku nie da się przejść całej drogi. Przewidzieć też źródła, gdzie uzupełnimy brak wody. Samo wędrowanie nie polega na przebiegnięciu kłusem szlaku. Trzeba widzieć i podziwiać. Kiedy to konieczne zwiększyć obroty lub zatrzymać się.

S.M. Władysława Sitarz SAC

* 18.03.1931  † 27.04.2019

R.I.P.

S.M. Władysława Sitarz, córka Władysława i Heleny z domu Rusin, urodziła się dnia 18 marca 1931 roku w Żarnówku koło Makowa Podhalańskiego. 22 marca tego roku została ochrzczona w kościele parafialnym w Makowie Podhalańskim (diecezja krakowska). W roku 1942 w Żarnówku przyjęła sakrament bierzmowania. Do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Apostolstwa Katolickiego (Pallotynek) wstąpiła 15 września 1950 roku w Lidzbarku Warmińskim. Tam też 15 sierpnia 1951 roku przywdziała habit zakonny. Pierwsze śluby zakonne złożyła 5 sierpnia 1953 w Sucharach, a wieczystą profesję 5 sierpnia 1959 roku, również w Sucharach.

Ap 12, 10-12a; 1 Kor 1, 10-13.17-18; J 17, 20-26

Życie św. Andrzeja Boboli

Świadectwo wiary męczenników jest w Koście­le świętym wielkim darem Bożym poruszającym ludzkie serca do nawrócenia. Życie i śmierć mę­czeńska naśladowców Chrystusa pobudza do re­fleksji nad zdolnościami wewnętrznymi człowieka płynącymi z wiary. Jednym z tych świętych mę­czenników, który wpisał się chwalebnie w Historię Kościoła jest św. Andrzej Bobola urodzony 30.V.1591 r. w Strachocinie koło Sanoka. wywo­dził się z rodziny średniozamożnej, odznaczającej się głębokim przywiązaniem do wiary katolickiej. Mając dwadzieścia lat wstąpił do zakonu jezuitów w Wilnie, gdzie złożył śluby zakonne w 1613 r., a następnie studiował teologię i filozofię. Nauka szła mu dość dobrze, a jednak końcowy egzamin, na skutek rozbieżności ocen egzaminacyjnych wypadł negatywnie, co zamknęło drogę do kariery nauko­wej. Otwarła się natomiast droga do doskonałości wewnętrznej. Ród Bobolów w Polsce znany był z awanturnictwa i dynamicznego temperamentu. Cechy te odziedziczył w jakimś sensie św. Andrzej Bobola porywczy, uparty, pełen zniecierpliwienia i odzywającej się zmysłowości. Jednak gorliwie pracował nad wykorzenieniem wad, spędzając dłu­gie godziny na adoracji Najświętszego Sakramen­tu. Ważnym momentem w życiu wewnętrznym św. Andrzeja było oddanie się Matce Bożej w szere­gach Sodalicji Mariańskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 12.IIL1622 r. a trzecią probację zakonną składając czwarty ślub szczególnego posłuszeństwa Stolicy Apostolskiej; co do misji złożył 1630 r. W pracy kapłańskiej dał się poznać jako kaznodzieja, spowiednik, prefekt młodzieży, misjonarz ludowy. Nazywano go „apostołem Pińszczyzny", „duszo­chwatą" lub „łowcą dusz".

Kwiecień 2019

Rzym

• Jego Świątobliwość Ojciec Święty Franciszek podczas orędzia Urbi et Orbi zwrócił się do wiernych zebranych na placu Świętego Piotra oraz wszystkich wiernych na świecie: „Chrystus żyje! On jest naszą nadzieją i we wspaniały sposób przynosi młodość dzisiejszemu światu. Wszystko, czego dotknie staje się młode, nowe, pełne życia. Najważniejsze słowa, które chciałbym przekazać dzisiaj każdemu młodemu chrześcijaninowi są następujące: Chrystus żyje i chce, byście i wy żyli! On jest częścią was, jest przy was i nigdy was nie opuści. Nawet gdybyście bardzo oddalili się od Niego, On zawsze jest z wami - Zmartwychwstały. Woła każdego z was i czeka na wasz powrót, byście zaczęli od nowa. Kiedy czujecie, że wzrastają w was smutek, niechęć lub strach, wątpliwość lub uczucie porażki, On zawsze jest blisko was, by odnowić wasze siły i waszą nadzieję”.

Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności. (J 12, 46)

Czasami droga przed nami wydaje się zupełnie ciemna. Stajemy wobec takich wyzwań, jak bezrobocie, strata bliskiej osoby, rozpad relacji. Wydaje nam się, że Bóg w ogóle nas nie słucha lub przestał nas kochać. Wyobrażamy sobie czekające nas tysięczne przeszkody, a cel ostateczny niknie nam z oczu. W dzisiejszym fragmencie Ewangelii Jezus daje nam klucz pozwalający dostrzec światło wśród wszelkiej ciemności spowijającej nasze myśli i serca: „Nie przyszedłem bowiem po to, aby świat sądzić, ale by świat zbawić” (J 12,47).

W Oktawie Świąt Wielkiej Nocy i radości Chrystusa Zmartwychwstałego Polska Prowincja w dniach 24.04-4.05 otworzyła swoje gościnne progi dla członkiń Zebrania Centralnego naszego Zgromadzenia. Zebranie Centralne wpisało się w Jubileuszowy Rok 85. rocznicy powstania Polskiej Prowincji.  

W odpowiedzi na znaki czasu tegoroczne Zebranie Centralne odbyło się w dwóch częściach. Zgodnie z Zasadami Życia członkiniami Zebrania Centralnego są obok Zarządu Generalnego, przełożone Prowincji, Regii i Delegatur z całego świata: Niemiec, Anglii, Afryki Płd., USA, Szwajcarii, Belize, Polski, Indii, Rwandy, Tanzanii i Kamerunu. W tegorocznym Zebraniu uczestniczyły także generalna prokuratorka misyjna oraz mistrzyni międzynarodowego nowicjatu. Ze względu na proces zjednoczenia z Siostrami Pallotynkami Rzymskimi w pierwszej części spotkania, które miało miejsce w Ołtarzewie w WSD księży pallotynów, uczestniczyły także Siostry z Zarządu Generalnego oraz Prowincjalnego Prowincji Włoskiej Sióstr Apostolstwa Katolickiego (Pallotynek Rzymskich): s. Ivete Garlet, przełożona generalna z zarządem oraz s. Daniela Siniscalchi, przełożona prowincjalna z s. Beatrice, radną prowincjalną.