ŚWIĘTOŚĆ, PODRÓŻ RAZEM

„Błogosławieni ubodzy w duchu,

albowiem do nich należy Królestwo niebieskie” (Mt 5,3).

Chciałbym rozpocząć od podziękowania dla Sekretariatu Generalnego Zjednoczenia za daną mi okazję oraz Panu Bogu za dar życia, którego mi udziela dzień po dniu, a także za wierzących rodziców, prowadzących mnie od najmłodszych lat drogą przykazań Bożych.

Moja historia w Zjednoczeniu Apostolstwa Katolickiego.

Ponieważ każde wezwanie jest powołaniem do naśladowania Chrystusa i ma swój szczególny zamysł, powinniśmy jedynie odpowiedzieć Panu: “Tak, oto jestem, Panie, aby pełnić Twoją wolę”. Moje powołanie do Zjednoczenia Apostolstwa Katolickiego miało swój początek w Luandzie 24.09.2008r. kiedy to odbyłem swoją pierwszą podróż samolotem z Sabeny przez Brukselę do Rzymu, gdzie miałem rozpocząć studia. W tamtym czasie moja rodzina była zaprzyjaźniona z pewnym księdzem, przebywającym w celach misyjnych w Rzymie, ks. Paolo Bacchelettim. U niego, przez pierwsze dwa miesiące, mogłem zamieszkać przy Via dei Falegnami i zapisać się na studia na Uniwersytecie Angelicum. Jednak po przybyciu do Rzymu szlak uniwersytecki uległ zmianie, już nie Angelicum, ale Uniwersytet Salesiana, gdzie rozpocząłem pierwszy rok studiów. Również na Via dei Falegnami mogłem zostać jedynie przez dwa miesiące, gdyż kapłan musiał wrócić do swojej rodzinnej ziemii, do Lizbony w Portugalii.

Za dobrze nam jest (Wj 2,1-15a; Mt 11,20-24)

Za dobrze nam jest – tobie i mnie. Chodzimy w jasności, żyjemy w cieple. Boga mamy za Ojca, Jego Syna za Brata. Byle tylko ręką sięgnąć, a możemy się karmić słowem Bożym. Byle tylko krok zrobić, a możemy uczestniczyć w świętych obrzędach.
Za dobrze nam jest i jak rozkapryszone dzieci nie cenimy sobie tego co mamy. Czasami wydaje się nam, że powinniśmy dostać o wiele więcej...

Czerwiec 2019

Rzym

▪ Słoneczny czerwcowy dzień – Uroczystość Zesłania Ducha Świętego zgromadziła dużą grupę wiernych na placu św. Piotra w Rzymie. W homilii papież Franciszek wymienił atrybuty Ducha Świętego zachęcając wszystkich wiernych, aby otworzyli swoje serce na Ducha Świętego, który przynosi harmonię, pokój i jedność. Podkreślił także, że jeśli przyjmiemy sposób widzenia, optykę Ducha Świętego, to wszystko zmieni się w naszym życiu i mamy szansę stać się ludźmi radości i nadziei.

Jestem godzien? (Wj 1,8-14.22; Mt 10,34-11,1)

Być może w głębi serca miałeś nadzieję, że tak już zostanie. Poukładane życie, wszystko na swoim miejscu, ustalone szablony i przetarte ścieżki. Wiara pogodzona z powątpiewaniem, nakaz głoszenia Ewangelii z opieszałością i ten krzyż przycięty na miarę własnych oczekiwań. Być może myślałeś, że już poza tobą konieczność bolesnych rezygnacji oraz trudne decyzje i wybory. A tymczasem przed każdym z nas - przed tobą i przede mną staje dzisiaj Chrystus. Bóg żądający jasnego i radykalnego opowiedzenia się: za lub przeciw, z Nim lub bez Niego. Wymagający określenia co jest dla ciebie w życiu najważniejsze, co nadaje twojemu życiu sens i wartość. Nie można przez całe życie uciekać od udzielenia odpowiedzi na te pytania. Odpowiedzi szczerej, prawdziwej, potraktowanej poważnie. Z Nim lub bez Niego - innej możliwości nie ma.

Pwt 30,10-14; Kol 1,15-20; Łk 10,25-37

Kto tu kogo leczy?

Niebo jest na wyciągnięcie dłoni. Wyciągnięcie dłoni do kogoś, do kogo już nikt jej nie wyciąga. Skoro miłować bliźniego powinno się tak jak siebie, to każdy gest uczyniony w stronę bliźniego jest szansą daną sobie na pokochanie siebie samego. Za co bowiem możemy siebie tak naprawdę pokochać? Za to, co uczyniliśmy innym. Samarytanin, który wzruszył się głęboko na widok zranionego człowieka, wzbogacił się o nowe wyjątkowe uczucie: wzruszenie. Być może był człowiekiem niewrażliwym i oto jak bardzo pomogło mu to, że spotkał kogoś na wpół umarłego. Czyż nie zbliżył się do samego siebie jak nigdy dotąd, podchodząc do zakrwawionego wędrowcy? Można sądzić, że zmarnował czas, ale pewne jest to, że zdobył nową umiejętność: opatrywanie ran. Jakże cenne ubogacenie siebie: opatrywać rany, a nie zadawać je!

Mt 10,24-33

Lęk i bojaźń mają to do siebie, że zamykają nas we własnym świecie, gdzie wszystko wygląda tylko w czarno-białych kolorach. Tymczasem świat ma różne odcienie nie tylko czarnego, ale również i innych kolorów, których nie w sposób nawet nazwać i policzyć. Wielu nawet nie potrafi ich odróżnić. Przezwyciężenie w nas bólu i lęku możliwe jest tylko z Chrystusem, który daje nam moc w codziennych wyzwaniach. Wystarczy tylko z Nim współpracować, a nasze myślenie zmieni kolorystykę widzenia tego świata…

Piękna ziemia Ucisk (Rdz 46,1-7.28-30; Mt 10,16-23)

Bóg zaś w widzeniu nocnym tak odezwał się do Izraela: «Jakubie, Jakubie!» A gdy on odpowiedział: «Oto jestem», rzekł do niego: «Jam jest Bóg, Bóg ojca twego. Idź bez obawy do Egiptu, gdyż uczynię cię tam wielkim narodem”.

Nie byłoby w tym nic zastanawiającego, gdyby nie to, że słowo Egipt (Micraim) znaczy dosłownie tyle co... ucisk. Idź do Ucisku – wzywa Pan Jakuba, a tam będę ci błogosławił. Świat ryczy ze śmiechu. Nonsens. Naprawdę?

 Święty Benedykt, ojciec Europy

      Święty Benedykt jest ojcem Europy. Kiedy Cesarstwo Rzymskie upadło, przeżarte zniszczeniem i występkiem, a barbarzyńcy opanowali jego prowincje, ten człowiek, którego nazwano ostatnim z wielkich Rzymian (według wyrażenia Tertuliana), łącząc jednocześnie rzymskość i Ewangelię, zaczerpnął z tych dwóch źródeł wsparcie i siłę, by jednoczyć potężnie ludy Europy pod sztandarem i władzą Chrystusa... Ponieważ od Morza Bałtyckiego aż do Śródziemnego, od Oceanu Atlantyckiego aż do nizin Polski rozprzestrzeniły się legiony mnichów benedyktyńskich, łagodząc obyczaje zbuntowanych i dzikich nacji krzyżem, księgą i pługiem.