Łk 7,36-50

Epizod opowiedziany w Ewangelii obrazuje nam pewną wizję odmienną od zasad moralności. Moralność posiadająca wpływ na sumienie współbiesiadujących faryzeuszy jest poniekąd jednostronna. Uważają przecież, że źródłem moralności jest Bóg, oni zaś jako sprawiedliwi są Jego świadkami i obrońcami, z tych samych racji grzesznicy są wyłączeni i nieczyści. „Gdyby on był prorokiem - mówił do siebie jeden z owych sprawiedliwych - wiedziałby, co to za jedna i jaka to jest kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą” (Łk 7, 39).

Łk 2, 41-52

Dziś przypada święto św. Stanisława Kostki, zakonnika, patrona Polski, którego cechowało szczególne nabożeństwo dla Maryi. To właśnie temu świętemu przypisuje się zwycięstwo Polski w bitwie pod Chocimiem w 1621 r. 

Stanisław urodził się 28 grudnia 1550 r. w Rostkowie na Mazowszu (obecnie powiat przasnyski). Był synem Jana, kasztelana zakroczymskiego, i Małgorzaty z Kryskich (z Drobina). Krewni rodziny zajmowali eksponowane stanowiska w ówczesnej Polsce. Miał trzech braci: Pawła (+ 1607), Wojciecha (+ 1576) i Mikołaja, oraz dwie siostry, z których znamy imię tylko jednej, Anny. Historia nie przekazała nam bliższych szczegółów z lat dziecięcych Stanisława. Wiemy tylko z akt procesu beatyfikacyjnego, że był bardzo wrażliwy. Dlatego ojciec w czasie przyjęć, na których niekiedy musiał bywać także Stanisław, nakazywał gościom umiar w żartach, gdyż inaczej chłopiec może omdleć.

Łk 7, 11-17

1. Gdy Pan ją zobaczył, ulitował się nad nią i powiedział: “Nie płacz”.

Jezus spotyka wdowę, w momencie, kiedy jest w beznadziejnej sytuacji – straciła jedynego syna. W tamtym czasie dzieci stanowiły jedyne zabezpieczenie dla rodziców. Zatem wdowa miała przed sobą perspektywę i samotności i nędzy. I wtedy przychodzi Jezus, by dać jej nie tylko pocieszenie, ale zrozumienie, że Bóg zawsze jest z nią i chce, by była szczęśliwa.

Łk 7, 1-10

Z różnych powodów możemy unikać modlitwy. Jest ich bardzo wiele. Chciałbym dzisiaj powiedzieć o jednym z nich, mianowicie - poczuciu, że jestem niegodny. Nie mogę prosić Boga ani za siebie (to już zupełnie nie wchodzi w grę), ani tym bardziej za innych, ponieważ moje życie nie wygląda tak, jakbym sobie wyobrażał, że powinno wyglądać życie chrześcijanina. Chociaż się staram, chociaż podejmuję walkę, staram się być uczciwy wobec samego siebie, jednak mam świadomość ogromu braków we własnym życiu. To może sprawiać, że czujemy się niegodni, aby prosić Boga - prosić za innych na przykład, prosić w ich intencji i to prosić wytrwale.

Wj 32:7-11, 13-14; 1 Tm 1:12-17; Łk 15:1-32

Zgubiona drachma, James Tissot

Bezgrzeszni czy przebaczający?

W świadomości wielu chrześcijan istnieje bardzo mocno akcentowana potrzeba unikania grzechu, przy zupełnie niedowartościowanej potrzebie przebaczenia. Wygląda na to, że szereg wychowawców, zarówno rodziców jak i katechetów, ustawia życie tak, jakby przebywali w raju jeszcze przed grzechem pierwszych rodziców i w punkcie centralnym stawiają zakaz spożywania owoców z drzewa wiadomości dobra i zła. Ich zdaniem ideał życia polega na zachowaniu, bez najmniejszego zarzutu, wszystkich wymagań postawionych przez Boże prawo.

Ten, który poświęcił swoje życie dla innych, zostanie błogosławionym

Moje wystąpienie zatytułowałam: ZAK – moja miłość. Miłość w czasach próby. To nie będzie wykład. Czym zatem będzie tych kilkanaście zdań? Wyznaniem. Po prostu wyznaniem. Miłość bowiem wymaga wyznań, miłość rozkwita w atmosferze wyznań. Ale musimy też pamiętać, że każde wyznanie miłości jest ryzykowne… W Liturgii Paschalnej słyszymy takie słowa: „Chrystus wczoraj i dziś. Początek i Koniec. Alfa i Omega. Jego jest czas i wieki. Jego jest chwała i potęga na wieki wieków. Amen.”

Belize

6 czerwca był niezwykle radosnym dniem dla Prowincji w Belize. Siostry świętowały jubileusz 60 lecia profesji zakonnej s. Benedykty Habet i s. Rosalyn Novelo. Uroczystość rozpoczęła się Mszą św. w kościele pw. św. Józefa w Belize City. Do wspólnego dziękczynienia za 60 lat wiernej i oddanej służby Zgromadzeniu i Kościołowi dołączyła rodzina Sióstr jubilatek, przyjaciele, parafianie i zaproszeni goście. Po Mszy św. był czas na życzenia i radosną agapę.